Susan Gross was een heel goede docente. Ze gaf al 24 jaar les als docente Frans en stond bij leerlingen, collega's, ouders en schoolleiding ook bekend als een heel goede docente. De workshops die ze gaf over lesmaterialen die ze zelf had ontwikkeld vonden gretig aftrek en iedereen die haar kende zei:"oh, zij is echt een goede docent". "Maar", zegt Gross, "ondanks alle spelletjes en materialen en activiteiten die ik verzon, kreeg ik niet voor elkaar wat ik in mijn hart zo graag wilde, namelijk dat leerlingen hun mond zouden opendoen en er Frans uit laten rollen."
Ze reisde stad en land af om op eigen kosten workshops te volgen, volgde elke training die ze maar kon vinden en was steeds op zoek naar dé manier die het voor elkaar kreeg dat leerlingen het Frans zó uit hun mond konden laten rollen. Ze kwam geen stap dichter bij haar doel en raakte steeds meer gefrustreerd.
De eerste keer dat ze een voorbeeld zag van TPRS, mocht ze observeren in een groep 5 op de basisschool. Het was maart en de kinderen hadden Spaans gevolgd sinds het begin van dat schooljaar. Ze deden hun mond open en het Spaans rolde eruit. En Gross wist: "Dit is het. Dit is wat ik wil. Dit is waar ik 24 jaar lang naar heb lopen zoeken!"
Er was echter één grote MAAR. Gross was een 'goede docente'. En de moeilijkheid daarvan is: good is the enemy of great. "Ik kon zien dat wat die docent met de kinderen deed echt geweldig was. Niet gewoon goed, maar echt geweldig! En ik wilde ook zo graag geweldig zijn, maar dat is doodeng als je al 'goed' bent. Ik had veel te verliezen. Ik was al de gewaardeerde Susan Gross. Ik was al een gerespecteerde workshopleider. Wat zou er gebeuren als ik nu iets heel anders ging doen?" Gross realiseerde zich dat 'goed zijn' een belemmering kan zijn om iets drastisch anders te gaan doen, omdat je veel meer te verliezen hebt dan iemand die niet zo goed is. "Mensen die niet zo goed zijn, kunnen gemakkelijker denken: 'Ach, laat ik dit maar proberen, wat heb ik te verliezen?'", aldus Gross.
Maar ze waagde de sprong en in november van dat jaar konden haar leerlingen uit groep 7 het Frans uit hun mond laten rollen. Ze konden naar een plaatje kijken en er gewoon wat over kletsen. Weliswaar op voorwaarde dat er bijvoorbeeld een jongen en een schaap op het plaatje te zien waren, of iets anders waar ze de woorden voor kenden. "Maar het feit is dat ze vloeiend waren", zegt Gross. "Ze maakten complete zinnen en complete alinea's met de woorden die ze kenden. Dat is wat ik wilde; ze voelden zich op hun gemak in het Frans."
Dit is hoe Susan Gross begon met TPRS. Inmiddels is ze met pensioen, maar niet voordat ze nog ruim 20 jaar een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de ontwikkeling van TPRS en aan het trainen van docenten in het werken met deze bijzondere aanpak. Lees haar verhaal in haar eigen woorden in The story of my career of bekijk video 1 en video 2 over hoe zij begon met TPRS.
Op de website van Susan Gross zijn echter nog altijd vele interessante artikelen en materialen te vinden over TPRS.
コメント