Wanneer geef je een TPRS-verhaal vaart en wanneer moet je juist even pas op de plaats houden? Iris zoekt en vindt steun bij de opstart-tips van Ben Slavic.
Met mijn Hotelschool-studenten werk ik vooral met PQA en het personaliseren van allerlei werksituaties, maar afgelopen week heb ik weer eens een ouderwets verhaal gebouwd met mijn klas (een nieuwe groep, enige voorkennis).
Mijn geheime agenda was het introduceren van de verleden tijden gekoppeld aan hotelgerelateerd vocabulaire, zoals receptie, vijf sterren, restaurant, check-in, etc. Qua vorm wilde ik graag wat meer vaart in het verhaal, omdat ik regelmatig aanloop tegen het feit dat ik blijf ‘hangen’ in minder belangrijke details van het verhaal.
De vaart lukte prima; ik ging met reuzenstappen van scène naar scène. Maar in mijn enthousiasme en voortvarendheid voelde ik mijn aandacht voor het cirkelen verslappen, terwijl ik natuurlijk als de beste weet dat dít juist de basis is van TPRS!
Volgens Ben Slavic is het vooral van belang om aan het begin flink de vaart erin te zetten; zo snel mogelijk het probleem introduceren, omdat het probleem de motor is van het verhaal. Ook is het zaak om meteen na het probleem een acteur naar voren te roepen, omdat een acteur zorgt voor een emotionele band met het verhaal. Maar staan deze twee zaken eenmaal op poten, dan kun je pauzeren, parkeren en cirkelen dat het een lieve lust is.
De volgende keer ga ik proberen een betere dynamiek te creëren tussen acties (de opeenvolging van verschillende scènes) en de details (het stilstaan bij en inkleuren van deze scènes), met de tips van Ben Slavic in gedachten.
Gelukkig hoorde ik dat mijn studenten, ondanks de in mijn ogen ernstige fouten die ik had gemaakt, elkaar aanstootten met de opmerking ”this is so much more fun than our English course”. Dat geeft de burger weer moed :-)
Iris Maas
Comentários